Ruch towarzyszy człowiekowi od poczęcia, aż do śmierci, w różnych formach naszej aktywności. Dzięki ruchowi zaspokajamy różne potrzeby, ale również wyrażamy emocje. Ułatwia nam komunikowanie z otoczeniem niezależnie od tego czy to człowiek zdrowy, czy niepełnosprawny.
Już starożytni wskazywali jak istotne możliwości dla rozwoju intelektualnego niesie doświadczenie fizyczne płynące z ciała ludzkiego. Znaczenie ruchu wykazali i wykorzystali w praktycznie wybitni pedagodzy R.Steiner, E.Jaques-Dalcroze oraz R. Laban. Pokazali nie tylko programy pedagogiczne, ale wychowali wspaniałych kontynuatorów i twórców nowych metod. Wśród nich była Weronika Sherbourne, której początki metody należy szukać w praktyce szkoły R. Labana, którego była uczennicą. Sherborne opierając się na twierdzeniach mistrza, że „ruch kreatywny” manifestuje wewnętrzne stany świadomości człowieka, stworzyła własną metodę tzw. Ruch Rozwijający. Zwróciła w niej uwagę na potrzebę rozwijania prawidłowych więzi emocjonalnych między ludźmi, istotnych dla rozwoju osobowości i korygowania zaburzeń dzieci.
Terapia zaburzeń dotyczy rozwoju umysłowego, fizycznego, ruchowego i emocjonalnego. Ćwiczenia wywodzą się z naturalnych potrzeb dziecka, które zaspokajane są w kontakcie z osobą dorosłą. Z tak zwanego „baraszkowania” stworzyła system terapeutyczny.
Podstawą metody jest ROZWIJANIE poprzez ruch:
1.świadomości własnego ciała,
2.świadomości przestrzeni i działania w niej,
3.dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskich kontaktów: ◦”z”
◦”przeciwko”
◦”razem”
4.ruch kreatywny.
Ćwiczenia, które są składnikami tej metody m.in. przytulanie, kołysanie a także wiele innych, dostarczają ważnych doznań m.in. kinestetycznych, dotykowych, które dzięki naszym zmysłom warunkują zaspokojenie podstawowych potrzeb psychicznych. „… Dla małego dziecka, a zwłaszcza upośledzonego, które jeszcze niewiele potrafi rozpoznać, te odczucia znane od zawsze …nareszcie są zrozumiałe, a więc bezpieczne” ( Olechnowicz 1988 r. S. 54). Dlatego wykorzystanie tych doznań z dzieckiem niepełnosprawnym jest oczywiste.
W metodzie tej dziecko poprzez kontrolę własnych ruchów uczy się: kształtować własną tożsamość czyli wyodrębniania własnego „ja” od „nie ja”, swobody w otaczającej przestrzeni, a bliski kontakt z drugim człowiekiem rodzi zaufanie do innych, współdziałania w grupie.
Metoda Weroniki Sherborne wykorzystując dotyk , ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne oparta jest na ruchowej ekspresji twórczej R. Labana.
na podstawie:
H. Nagórska, Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne. Studio Diagnozy, Terapii i Edukacji Psychologicznej, Bydgoszcz 2003.
